انسان عجب موجود بدبختی است! از اولین لحظه های حیاتش ،زندگی او با غم و عذاب عجین است. او پا به عرصه ی وجود می گذارد تا باری سنگین به دوش کشد. باری که آسمانها و زمین یارای حمل آن را ندارند. اصلا برای همین آفریده شده . هیچ راهی غیر از این ندارد. او هرگز نباید آسوده باشد. آسودگی برای او یعنی هلاکت. اگر بخواهد لحظه ای بیاساید و زیاد سخت نگیرد، باید تاوان آن را پس دهد. انسان بودن مساویست با مسئولیت و هیچ انسانی راهی برای فرار از انسانیت ندارد!

تو ، باید آدم شوی، باید اشرف مخلوقات شوی، باید به مقام خلیفة اللّهی نائل شوی وگرنه ...

خدا تو را جور دیگری نخواسته ،او ،عزّ و جلّ، تورا بهترین می خواهد. می خواهد به تو مباهات کند بر فرشتگانش. می خواهد تو طعم آدم شدن را بچشی. می خواهد از این لذتهای خیالی وارهی و بفهمی لذت یعنی چه. بزرگی می گفت، اگر لذت واقعی را بچشی، حتی اگر پاره پاره ات کنند از آن دل نمی کنی...

او تو را به کوره ی سختیها و مشکلات می گدازد تا ناخالصیها و ناپاکیهای وجودت از میان بروند و به طلای ناب تبدیل شوی. او مهربانتر و حکیمتر از آن است که بگذارد تو به خاطر خوشی چند روزه، خوشی و سعادت ابدی را از دست بدهی.

انسان بدبخت نیست. او برای آسودن به این دنیا نیامده، برای آدم شدن آمده، آنهم به هر قیمتی! بدبختانه ترین نوع زندگی این است که هیچ میدانی برای جنگیدن در آن نباشد.

درد بی دردی جزایش آتش است....